ต่อเนื่องจากเมื่อคืน ทิ้งท้ายด้วยคำว่า ผู้ประเมินมืออาชีพ หรือคำว่า อาชีพผู้ประเมิน ในความคิดเห็นของผู้เขียนเอง เมื่อเข้ามายืนอยู่ ณ จุดนี้ อาจจะเรียกว่า ทางแยกสุดท้ายของชีวิตแล้ว เพราะแยกต่อไปคงแยกเข้าวัด การที่จะเป็นผู้ประเมินมืออาชีพหรืออาชีพผู้ประเมินนั้น เราไม่สามารถบังคับใครให้เขาเป็นดังที่เราหวังได้ ก็ต้องเป็นความเชื่อส่วนบุคคล แต่สำหรับจิตสำนึกของผู้เขียนเองไม่ว่าเราจะทำอาชีพอะไร เราย่อมอยากมีทักษะที่ชำนาญในอาชีพนั้นๆ และมีทักษะอย่างเดียวก็คงไม่ได้ ต้องมีคุณธรรมควบคู่กันไป การที่จะมีทักษะนั้นไม่ใช่นั่งๆ นอนๆอยู่เฉยๆ ทักษะจะเกิด เราต้องลงมือทำ หากทำด้วยใจรักในสิ่งที่เราจะทำ และต้องอยู่ภายใต้กฎระเบียบของสิ่งนั้นๆด้วย เราจะเรียนรู้อย่างมีความสุขและสนุกกันมัน ผู้เขียนชอบที่จะลงมือทำซ้ำๆ และบ่อยๆ ทำให้เกิดความเข้าใจมากขึ้น และทุกครั้งที่ทำแล้ว เราจะรู้สึกด้วยตัวเราเอง ยิ้มกับตัวเองที่เราทำได้ การที่จะเป็นผู้ประเมินมืออาชีพนั้น ก็ควรเก่ง ดีด้วย และก็งามด้วย เมื่อเอาสามตัวนี้มารวมกันก็จะเป็น เก่งดีงาม ในความคิดของผู้เขียน ต้องเก่งอย่างไร ดีอย่างไร และงามอย่างไร แล้วจะเล่าให้ฟังในตอนต่อไป เช้านี้ ขอลาเพียงเท่านี้ก่อนนะคะ พบกันใหม่ในตอนหน้าค่ะ บ๊ายบาย